رواية اسميتها نغم بقلم نهي الحفناوي
رواية اسميتها نغم الفصل العشرون 20
*احمد دخل الاوضة يشوف عاطف بعد ممسح الدموع لماقابل نغم*
احمد: إزيك يا عمو عامل ايه، لا انت كويس خالص هو ان شاء الله ناخدك معانا واحنا مروحين
عاطف: لا الحمد لله على كدا بقى عاوزين نقابل ربنا بقى
هدى: ربنا يدبك الصحة متقولش كدا*عينها دمعت*
عاطف: خلى بالك منهم يا احمد اوعى تسبهم،
احمد: ربنا يديك الصحة ياعمو
عاطف: ابوك كل يوم بيجى ومصمم يلعب طاولة بس انا بكسبة بردو
احمد: طبعا ياعمو اناعارف * احمدضحك علساهن عارف ان ابو هو الى كسب *
عاطف: نغم كانت هنا شوفتها
احمد: اه كانت هنا قبلتها على الباب *بيتكلم وهو متوتر *
عاطف: فاكر يا أحمد انت الى سميت نغم كنت صغير أد كدا وواقف عمال رايح جاى وهدى لسه فايقة من الولادة وكلنا حوليها ولقيناك بتقول نغم، سبحان الله اتجمعناوفى نفس المكان تانى بس المرة دى هنقل واحد،
احمد: ربنا يديك الصحة ياعمو دول شوية تعب وهتخف ان شاء الله
عاطف: بنتى ومراتى مالهمش حد فى الدنيا بعد ربنا
عاوزك تسأل عليهم علشان عارفك جدع مااناالى مربيك، قرايبنا محدش فيهم. هياخد باله منهم زيك علشان زى ماقولتلك زمان انت ابنى وهتفضل ابنى، وعلشان كدا بطلب منك تسامحنى، اب وغلط وغلطته كانت كبيرة بس معلش كنت انانى،
احمد: اسامحك على ايه ياعمو مفيش حاجه،
عاطف: متحاولش تبين ان مفيش حاجه
*نغم دخلت*
نغم: ازيك يا احمد
احمد: الله يسلمك ازيك يانغم* بيتكلم وهو باصص فى الأرض، استأذن بقى علشان عندى شغل وان شاء الله هجى بليل
عاطف: هتيجى *بيبصله وهو عينه مدمعه*
احمد: ان شآء الله ياعمو
عاطف: هستناك لسة كلامنا مخلصش
*احمد ركب العربية وهو بيعيط وراح الشركة، دخل الأوضة بتاعت ايمن وقعد يتكلم معاه*
احمد: قولى اعمل ايه علشان تعبت ومش فاهم حاجه بعد السنين دى كلها ليه مش عارف أنساها شكلى كان زى الأهبل لما شوفتها ولما دخلت انا مشيت معرفش ليه بيحصلى كدا انا تعباااان وزهقان
ايمن: اهدى يا احمد حاول تنساها بقى وشوف مستقبلك، عجبك حالك كدا، كله شاف حياته واتجوز وخلف، حتى هى كمان، انساها بقى وبص لنفسك، فى مليون واحدة غيرها *أيمن بيتكلم بعصبية وهو ماسك أحمد علشان يفوقه واحمد بيعيط جامد
أحمد: فى غيرها كتير بس زيها مش لاااقى * ايمن خده فى حضنه وبيهديه
ايمن: اهدى يا أحمد خلاص بقى، رب الخير لا يأتى الا بالخير وانت عارف كدا، وبعدين ياعم خلاص انا نشوفتش نغم بتاعتك دى، هى حلوة لدرحة دى
احمد: مش فكرة حلوة، الفكرة ان كل حاجه بتحلو فى وجودها يا أيمن، هى بالنسبالى كل حاجه، بس هى مش عارفه، كل الى هى عارفاه والى واصلها انها مش فارقة معايا ودا الى مزعلنى، بس فى نفس الوقت بقول بدل هى مبسوطة خلاص بس من جوايا مش قادر * عمر دخل *
عمر: امسك يا ايمن دى حملة اعلانية جديدة ودا الشغل القديم خلصان، والاستاذ احمد ناوى على ايه، هتخلص الشغل ولا هتقعد مكتئب * احمد بص الناحية التانية وعينة دمعت*
عمر: يا احمد احنا خايفبن عليك احنا مصدقنا بقيت كويس مش عاوزينك ترجع تانى، فوق بقى، لو مش علشان نفسك يبقى علشانا، سيبها من دماغك بقى، هى اتجوزت وشافت حياتها، وكل شاف حياته، أمك هتموت عليك وابوك نفسه يفرح بيك بقى، كل دول ميستاهلوش، حرام عليك فوق
احمد: عاوزنى اعمل ايه، خلاص انت قولت شيلها يبقى خلاص، احنا الاتنين اقرب اتنين بعاد عن بعض
دى ثابته فى قلبى وعقلى، مش عارف اشيلها، ولا عارف اعمل حاجه، بس مش بإيدى حاجة، ناار جو قلبى فى كل مرة بفتكر انها بعيدة عنى، انا بقيت بحلم بيها وانا صاحى، بكمل حياتى وخلاص، المهم هى مبسوطه مش عايز حاجه، عارف لما شوفتها بقيت شبه العيل الصغير ميت شعور وشعور وعاوزة اقول كلام كتير، عاوزة افضل باصصلها، واول حاحة عملتها بصيت فى الأرض ومشيت، مش عارف ليه، انا تعبت ياعمر تعبت من نفسى وتعبت علشان الى حواليا، هو الى انا فيه دا سهل، بس مش عارف اعمل حاجه * تليفون احمد رن، واحمد رد طلع ابوه وبيبلغوة ان عاطف ابو نغم مات*
عمر: فى ايه يا احمد انت واقف ساكت ليه
*أحمد بيتكلم وهو مصدوم* عمو عاطف مات
عمر: طب اهدى ويلا نروح نشوفهم
ايمن: العربية جاهزة ، سألت قالوا هما فى البيت دلوقتى وهيدفنوا يلا علشان نلحق الدفنة
* احمد وعمر وأيمن ركبوا العربية وراحوا البيت واحمد. مسك النعش من قدام وبص لعمر وعيط وراحوا يدفنوه *
*بعد الكل مامشى أحمد قعد عند التربة بيعيط وبيكلم مع عمو عاطف بعد مادفنوه *
احمد: انا مسامحك بس انا قلبى وجعنى كل السنسن دى مكنتش قادر أسماحك لانك كسرت قلبى واتكيت على اكتر حاجه بحبها، استغليت حبى ليها وخلتنى اسبها، وانا عارف ومتاكد انها دلوقتى بتكرهنى، بس انا مش عارف اعمل ايه، حاولت اسماحك بس مش عارف انا كنت بموت فى اايوم ميت مرة، دا انا لما ربنا كتبلى عمر جديد اضايقت، الى هو هعيش لية وهى مش معايا انا حبيتها اكتر ماانت حبتها على الاقل لما الموضوع اتعلق بساعدتها وانت خيرتنى انا اخترت اسبها المهم تكون هى سعيدة، انما انت مفكرتش فى سعادتها فكرت فى نفسك وانك تجوزها دكتور علشان تبقى الدكتورة اتجوزت الدكتور، انا قلبى وجعنى أوى *بيعيط* بس الزمن مش هيرجع ولا الدنيا هتتغير هى خلاص اتجوزت وشافت حياتها وانا الى فضلت عايش وكأنى مش عايش *عمر جه لقاه بيعيط *
عمر: يلا يا احمد كفاية مينفعش كدا هو خلاص مات
احمد: يارتنى انا الى كنت مت، على الاقل هكون خلصت بقى مش هكون عايش كدا جسم من غير روح، انا قلبى وجعنى اوى ياعمر ومخنوووووق اااااااه
*عمر حضنه جاااامد وقاله متخافش انا معاااك وربنا مش هيسيبك قول يااارب
*عمر خد احمد روحه البيت واطمن انه دخل اوضته ونام*
*بعد مرور 3 شهور
احمد راح البيت عند نغم ومامتها يبص عليهم علشان يشوف هدى علسان هى اتصلت عليه وطلبت منه يجى ضرورى، هدى طلعت قعدت مع أحمد *
احمد: البقاء لله ياطنط. متزعليش هو اكيد فى مكان احسن، هو لو كان موجود مش هيحب يشوفك كدا، ان شآء الله خير وانا دايما معاكى، مش انت بتقولى انى ابنك متزعليش بقى بالله عليكى متعيطيش
هدى: سامحو يا احمد أو حاول تسامحة، هو مكنش عارف ان الى عمله غلط كان فاكر انه بيحميها ميعرفش انه قضى عليها، والى الى مفروض ابننا وجوزناه بنتنا ووثقنا فيه عمل ايه اهتم بشغله وساب بنتى لوحدها،*نغم طلعت من الأوضة *
نعم:خلاص ياماما مالوش داعى الى بتقوليه دا، الأستاذ، معلش يا أستاذ أحمد انت عارف ماما بتحب تفضفض كتير
هدى: احمد ابنى مش غريب يا نغم ولازم يقعد وزياد جاى
*بتتكلم وهى زعلانة*
احمد: فى ايه طنط، زياد ونغم زعلانين ولا ايه
نغم: هطلق يا أستاذ احمد هطلق * ولا حضرتك ليك راى تانى **بتتكلم وهى بصاله وكانها مضايقة منه وبتعتب عليه بس بتتكلم وهى بتتريق
هدى: احمد مالوش ذنب يا نغم انت الى اختارتى
نغم: مالوش ذنب اه ماانا عارفة
هدى: انا طلبتك يا احمد علشان تيجى علشان انت عارف انى ماليش ابن وطول عمرى بعتبرك ابنى فكان لازم تحضر
احمد: انا مش فاهم حاجه ياطنط، لو فى سوء تفاهم ممكن ادخل واصلحة، زياد انسان متفاهم
نغم: لا يا استاذاحمد متتعبش نفسك انا وزياد متفقين على كل حاجة وكفاية لحد كدا بقاا، الشخص الى كنت مكملة علشانة مات، مبقاش في سبب بقا خلاص، وانا وزياد متفقين على كل حاجة متتعبش نفسك، معرفش ليه ماما تعبتك *بتبصله وهى زعلانة وعينها مدمعة بس بتبرق علشان تبقان قوية*
*الباب بيخبط، هدى فتحت، لقيت زياد والمأذون والشهود*
المأذون: ان أبغض الحلال عند الله الطلاق، فكروا تانى لو فى امل لرجوع يبقى ياريت علشان خاطر بنتكوا دى
نفم: لا احنا متفقين على كل حاجه
زياد: انا اسف يانغم عاوزك تسامحنى، انا مش جاى اقولك نرجع، انا الى غبى ومعرفتش احافظ عليك، حاولى تسامحينى، عارف ان ظلمتك معايا، بس اسف، ربنا يوعدك بالى يستاهلك ويعرف قيمتك، اما انا استاهل كل دا
نغم: مافيش داعى لدا يازياد خلاص، ولين تقدر تشوفها فى اى وقت، انا بس محبتش تكون موجودة النهاردة وتشوف الى بيحصل
* المأذون خلص ومشى، وزياد واحمد ماشين مع بعض*
احمد: فى ايه يازياد انا مش فاهم حاجه، مش دى نغم الى بنتحبها ليه طلقتها كان ممكن تصالحها
زياد: مبقاش ينفع يابوحميد، فى حجات لما بتتكسر مبتتصلحش، وبعدين انا الغبى، سامحنى يا احمد انا كنت عارف بحبك لنغم وانا الى مقولتلهاش ان يوم فرحنا انك عملت حادثة، علشان كنت انانى فكرت فى نفسى، نغم محتاجة حد زيك يعرف قيميتها انما انا استاهل ااى حصل كله *عيط وخبط على كتف احمد ومشى *
*أحمد واقف فى الطريق يكلم نفسه، أنا مش فاهم حاجه ايه الى حصل ايه الى بيحصل يااااه يارب انا مش اد الى بيحصل دا ومش عارف اعمل ايه ايه كل الى جوايا دا *
*كلم ايمن وعمر وراحو يتقابلوا برة فى كافيه*
ايمن: فى يا احمد
عمر: ايه يابنى مالك احنا فى الشركة مجتش ليه، وبنرن عليك مبتردش ليه
*احمد ركب الغربية وراحلهم*
احمد: نغم وزياد اطلقوا
ايمن: انت بتقول ايه
عمر : دا حصل ولا دا الى نفسك يحصل
احمد: انا لقيت طنط هدى بترن عليا وبتقولى انها عاوزانى*حكالهم الى حصل*
ايمن: طب انت عاوز ايه دلوقتى
عمر: طب حلو متضيعهاش من إيدك بقى وقولها ويلا نفرح بقى
احمد: مش بالبساطة دى، انا اكيد نفسى دا الى يحصل، بس هى دلوقتى بتكرهنى جداااا، مشوفتهاش وهى بتبصلى كانت عاوزة تضربنى بالقلم كانها بتقولى انت السبب فى كل دا، مع انى مش فاهم حاجه، فى حاجة فى النص لو اتحلت كله هيتحل، انا مش عارف فى ايه، نغم كانت واقفة قالتلى حجات كتير بعينها وأهمهم انى اناالسبب وبتقولى لما اروح اقولها انى بحبها هترضى، مستحيل
ايمن: ماهو لازم الموضوع يتحل،وانت بتقول ان ذياد ماعندوش مانع اهو لدرجة انه اعترف وحس بالذنب،وابوها لو كان عايش كان هو الى جوزهالك،هو اصلا كان بيقولك خد بالك منها،اكيد كان قلبه حاسس
احمد: ايه فى ايه حصل لكل دا وليه اطلقت انا كنت خلاص بتأقلم
ايمن: اكيد نغم كانت مستحملة علشان خاطر ابوها، والدليل انه لما مات اطلقت
ااحمد: كانت مستحملة ايه بقى دا الى عاوزين نعرفه
عمر: طب منخلى مى ترجع تكلمها يمكن نفهم حاحة. احمد: انا خايف انى كدا اكون بضايقها، انا تعبت ومش عارف اعمل ايه *خد. مفاتبح العربية ومشى، وعمر وايمن لسه قاعدين*
عمر: احنا لازم نعمل حاجة مينفعش نسيبه كدا حرام
تيمن: الموضوع متعقد، نغم كارهه احمد واحمد مستحيل يروح ويعترف لانه حاسس بالذنب
عمر: لازم نفكر هنخلى الاتنين دول يتجمعوا ازاى
* أحمد مشى راح بيته الى عند نغم ووقف العربية بتاعته عند الجنينة الى كان بيقعد فيها ،قعد على الإستراحة وهو زعلان بيبفكر،ولفت انتباهه بنت صغيرة شعرها ناعم ومفردو على ضهرها ولابسة فستان قصير، قعدة قصادة زعلانة،فاحمد راح يكلمها*
احمد: الجميل زعلان ليه *بصتلة ومردتش عليه*
احمد: هو الفستان الجميل دا بتاعك ولا بتاع مين اصل شكله حلو
_ لا بتاعى انا وانا الى اختارته
احمد: ماانت بتتكلمى اهو اومال ايه وبعدين زعلانة ليه ممكن العب معاكى
_انا اصلا زعلانة علشان مفيش حد يلعب معايا، وماما قالتلى روحى العبى وهجى بس هى اتأخرت
احمد: انت بيتك هنا
_ايوة بيتى هنا، انت قولت هتلعب معايا يلا بقى
احمد: بس انت ليه بتلعبى بالكرة البنات بتلعب بالعرايس
_ انا بحب الكرة يلا نلعب
احمد: يلا نلعب * احمد فضل يلعب معاها ويضحك ويهزر، والاتنين كانوا فرحانين، وراح قعد على الاستراحة وجابلها شبسى وشيكولاتة وغزل البنات وهى كانت مبسوطة*
_ شكرا جدا ياعمو، انت طيب اوى
احمد: متقوليش ياعمو قوليلى يا احمد عادى مش احنا بقينا صحاب
*حططت ايدها بتفكر وقالتله اممممممم ماشى يلا نسلم على بعض**احمد ضحك، وافتكر هو ونغم لما كانوا صغيرين *
احمد: بس انت بتحبى غزل البنات اوى سبتى كل حاحة وبتاكلية فى حجات تانية حلوة
_ انا بحب غزل البنات أوى اوووى
احمد: هى كمان بتحبه اوى كنا بنجى هنا وكنا دايما نشترية
_ هى مين دى يا احمد
احمد: قصة كبيرة يطول شرحها
_ بس انت قولت ان احنا صحاب والصحاب بيحكوا كل حاجه لبعض صح
احمد: صح
_ طب يلا مين دى
احمد: كانت بنوته حلوة اوى شبهك كدا، وشعرها جميل زى بتاعك، كانت لما بتضحك كانت الدنيا كلها بتضحك، ولما بتتكسف كان وشها بيحمر وتتوتر ومتعرفش تتكلم، كانت حلوة اوى وكنت بحبها اوى
_ بس اكيد انا احلى منها * احمد ضحك*
احمد: انت لمضة هى مش لمضة
_ يعنى ايه
احمد: انتوا الاتنين حلوين،
_ طب هى راحت فين، اكيد راحت مدينة الألعاب
احمد: مدينة الألعاب ايه، ياريت الدنيا تكون ببساطتك كدا انت مقولتليش اسمك ايه
_ انا(تليفونها رن) أكيد. ماما قلقانة علشان قالتلى لطلعى على طول، امسك التابلت سجل رقمك وهكلمك ياصاحبى بس هشوفك تانى صح علشان نلعب
احمد: ماشى هستناكى تكلمينى علشان نلعب باى
*سابته ومشيت واحمد فضل سرحان وبيقول مين دى وهى ماشية بصت وراها وعملتله باى باى ومشيت)
*احمد بيكلم نفسة، مش عارف ليه حاسس انى أعرفها وبعدين مشى*
*فى بيت نغم*
_ ايه ياماما اتأخرتى ليه مش قولتى هتنزلى تلعبى معايا،على العموم ياماما انا مش زعلانة احمد لعب معايا *سبتها ودخلت*
هدى*مامت نغم*: مالك يا بنتى ولين مالها
نغم:مفيس زعلت علشان انا منزلتش العب معاها،بس تقريبا اتعرفت على حد لعب معاها
هدى: طب كويس اهى عرفت حد تلعب معاه بدل ماهى مش عاوزة تكلم حد
نغم: مش عارفة مين دا الى قدر يخلي ينتى تلعب وتتكلم،دى بتكلمنى انا بالعافية
هدى: طب قومى بقى دخلى ليها الأكل جوة علشان تلاقيها مكلتش
*نغم دخلت وطلعت بالاكل تانى*
هدى: ايه هى مرضيتش تاكل ولا ايه
نغم: قالت كلت، احمد جابلها اكل وحلويات ومش جعانة
هدى: طب والله الواد دا كويس وعيل زوق بس مين دا
نغم: اناعارفة ياماما، دى بتقولى هبقى اعرفك عليه، انا عارفة ايه دا
هدى: ربنا يهنى سعيد بسعيدة يابنتى*نغم ومامتها ضحكوا، نغم سابتها وطلعت وقفت فى البلكونة وبصت على بلكونة احمد وعينها دمعت، واحمد طلع فجاة وارتبك لما شافها، بس هى لما شافته دخلت على طول وقفلت البلكونة *
*احمد بص للبلكونة وعيط وقال والله كان غصب عنى، انت متعرفيش حصل ايه وعيط ودخل نام*
- يتبع الفصل التالي اضغط على ( رواية اسميتها نغم) اسم الرواية